Doorgaan naar hoofdcontent



Marc de Bel, Guy Didelez en Patrick en Fernand Bernauw maken een musical...

Hoe zit het nu precies met de samenwerking tussen deze mensen? Hoe is het boek er dan uiteindelijk gekomen? En het muziektheater? Waar kwamen de ideeën vandaan?… We horen eens bij de betrokkenen:

Ome Bel vertelt …
“…het idee en de grote lijnen van het boek zijn ontstaan en gegroeid tijdens mijn wekelijkse vertelkwartiertje op vrijdagmiddag in de klas (4deleerjaar) meer bepaald in het schooljaar 83-84. Het instant verzonnen verhaaltje heette toen nog "De Knikkerdiamanten". Een van mijn leerlingen, een zekere Steven Dhondt, begon spontaantekeningetjes bij het verhaal te maken. Ik vond dat zo knap dat ik hem vroeg om samen een stripalbum van het verhaal te maken. Zo gezegd, zo gedaan. Zes maanden later gaven we het album uit in eigen beheer. De 1000 exemplaren waren zo verkocht! Het album is nu bij stripofielen een gezocht collectors item, want StevenDhondt illustreert nu fulltime mijn boeken en stripverhalen en is bezig nen helen groten te worden! Of hoe een dubbeltje rollen kan!
Het basisscenario gaf ik aan Guy en die schreef het verhaal helemaal uit. Ik “verBelde” het dan nog wat. De samenwerking verliep heel vlot!”
En hier gaat Guy:
“Ik ken Marc als auteur al jaren en jaren. We zaten vroeger trouwens nog samen bij Davidsfonds-Infodok. Iemand die altijd met zo'n klepelgekke ideeën als hij rondloopt, springt er ook onder collega-schrijvers wel uit. Hoewel er nooit vanaf het begin een dikke vriendschap tussen ons geweest is, had ik altijd het gevoelen dat we - hoe divers ook - in wezen hetzelfde wilden: boeken die plezier voor lezen bijbrengen. In de loop van de jaren zijn we bijna onmerkbaar meer en meer naar elkaar beginnen toegroeien…
Zo'n jaar of wat geleden vertelde Marc zijn uitgeefster dat hij voor een volgend boek op zoek was naar een co-auteur. Hij had nog zoveel ideeën, maar had gewoon de tijd niet ze uit te werken. Omdat Hilde wist dat ik al heel wat ervaring had wat samen schrijven betreft, suggereerde ze mijn naam. Van het een kwam het ander. En voor zijn 50ste verjaardag zijn we zelfs eens gaan voetballen, waarbij ik bij de tegenpartij belandde. Toen heb ik het bijna verknoeid. Ik won. Stom van mij natuurlijk. Gelukkig heeft Marc ingezien dat het niet mijn schuld was, maar die van onze veel te goeie keeper en heeft hij zijn samenwerking niet opgezegd...
Integendeel. Hij vertelde me dat hij al een heel scenario in zijn hoofd had zitten. Korte tijd later zette hij het op papier. Bij dat scenario kon ik een aantal aanvullingen doen die het nog wat rijker maakte, zodat we meteen al het idee hadden dat we op de goeie weg zaten wat samenwerking betrof.
De rest van de samenwerking is eigenlijk in een paar woorden samen te vatten: ik heb verteld, Marc heeft verbeld. Hij heeft het verhaal daar door mij werd uitgeschreven in zijn eigen typische stijl herkneed. Het resultaat is een boek waarin we onszelf allebei blijven herkennen. Een boek van DiBelez dus, vol spetterende actie!”

En dit voegt Patrick eraan toe:
"Eén van de dingen die ik aan Guy zo apprecieer, is dat hij een groot – nou ja, gróót… - kind is gebleven, onder meer als het op Enthousiast Zijn aankomt. Zo was hij om begrijpelijke redenen nogal enthousiast over de nieuwe schrijfpartner die zich had aangediend, zijnde Marc de Bel. En, wetende dat mijn hart al een tijdje harder klopt bij toneel dan bij boeken, of wij met dat nieuwe te schrijven boek-in-samenwerking ook niet iets konden doen voor het toneel? Marc zag dat idee ook nogal zitten en bezorgde me het basisscenario van DE MARBELLO DIAMANTEN, waaruit ook het boek is gegroeid. Vanuit dat basisscenario ben ik beginnen nadenken over een toneelversie. Ik heb de jongste jaren nogal wat boeken bewerkt voor het toneel en wat je dan vooral nodig hebt, is de juiste invalshoek van waaruit je het verhaal kunt gaan ‘hertalen’, ‘her-vertellen’ als het ware. Schrijf je een toneelstuk, dan ben je immers bezig met een heel ander medium dan als je een boek schrijft. Mijn vuistregel is dan altijd: ‘Wie vertelt Wat, Waar & Wanneer?’ De vier W’s dus.
Op die manier is het concept van het muziektheater DE MARBELLO DIAMANTEN ontstaan. Muziektheater moest het zijn, want ik hou van muziek, van ambiance in de zaal en zowel Marc de Bel als Guy Didelez schrijven nu eenmaal swingende boeken. Komt daarbij dat ik met mijn broer en ons gezelschap Compagnie de Ballade heel wat ervaring heb opgebouwd met muziektheater, gebaseerd op boeken... en dat ik op grond van die ervaring ook weet dat Guy ook zo zijn begenadigde momenten heeft als het op het schrijven van liedjesteksten aankomt.Ik hou niet van actrices van in de twintig die jongeren spelen van een jaar of twaalf…. dus moest het eigenlijke verhaal van DE MARBELLO DIAMANTEN (de verwikkelingen rond de roof) in het verleden gesitueerd worden, toen de actrice nog die leeftijd had. Want dat was ook meteen duidelijk: mijn actrice moest de Miete van het basisscenario worden. Voor een rondreizende productie kun je nu eenmaal niet meer dan drie mensen inzetten, anders wordt de productie al snel te duur. Wie Wat Wanneer zou gaan vertellen, wist ik nu al. Alleen de vierde W (Waar?) moest nog ingevuld worden. Daarvoor dacht ik aan het gegeven dat je met een muziektheaterstuk zo ongeveer één uur op het toneel hoort te staan. Toen rees het idee van een ‘show’ waarmee Miete een Hollywood-producent moest gaan overtuigen. Hollywood wil de avonturen van Miete rond de Marbello Diamanten verfilmen, maar er moet nog een grote filmbaas over de streep getrokken worden. De Spielbergen van deze wereld hebben echter doorgaans geen tijd om boeken te lezen. Miete heeft dus welgeteld één uur gekregen om haar waar gebeurde verhaal zo spectaculair mogelijk te vertellen aan die grote filmbaas en nu zou ze die show graag inoefenen met een levend testpubliek. Ze wordt daarvoor bijgestaan door een One Man Band, oftewel: de componist-muzikant. Ik heb deze invalshoek, dit ‘theaterconcept’, dan voorgelegd aan Guy en gevraagd of hij het toneelscript op die manier kon uitwerken. In het script had ik ook een aantal momenten aangeduid waarbij eventueel een liedje kon gebracht worden en waarvoor Guy dan een liedjestekst hoorde te schrijven. Met die liedjesteksten ben ik naar mijn broer getrokken, die er de muziek op heeft gezet. Ondertussen was ik er ook al achter dat ik Rebecca Tanghe wilde vragen om de rol van Miete te spelen: zij had dat ondeugende, kwameisjesachtige dat Miete nodig had, ze kan best een aardig stukje zingen (wist ik al van onze samenwerking aan De Poepsjieke Poedel), ’t is een verduiveld goeie actrice en ook – niet onbelangrijk – een plezant meiske om mee te werken. Daarmee was de ‘cast’ compleet en konden we beginnen aan de voorbereiding van het muziektheater waarmee we zelf de boer opgingen. Later heb ik dat stuk dan bewerkt tot een musical die ook door scholen en gezelschappen gespeeld kan worden."

Reacties

Contact